Η Λιβελούλα, όνομα που προέρχεται από τη λατινική libella και σημαίνει «υδρόμετρο» ή «υδροστάτης», έχει συνδεθεί με ένα πλήθος παραδόσεων και μύθων καθότι τη βρίσκουμε σε όλον τον πλανήτη.
Ήδη από τη Μινωική περίοδο στην Ελλάδα βρίσκουμε τοιχογραφία στο Ακρωτήρι της Θήρας όπου απεικονίζεται γυναικεία θεότητα να φοράει στο λαιμό της το περιδέραιο με λιβελούλες. Σε αρκετές παραστάσεις σφραγισμάτων Μινωικών δακτυλιδιών απεικονίζεται η λιβελούλα. Οι παραστάσεις αυτές έχουν πιθανότατα ιεροτελεστικό χαρακτήρα.
Επίσης, ένας μύθος λέει ότι οι νεράιδες, όταν είδαν ότι δεν μπορούν πλέον να συνυπάρξουν με τους ανθρώπους, μεταμορφώθηκαν σε λιβελούλες. Έτσι κράτησαν τα φτερά τους. Παράλληλα έμειναν κοντά στους ανθρώπους αλλά τις αναγνωρίζουν μόνο όσοι είναι άξιοι.
